Vast zitten in de file, vast zitten op je werk, in een vergadering, heel herkenbaar, niets bijzonders. Persoonlijk denk ik bij vast zitten aan hele andere dingen. Zo hoef ik maar een koffiekopje op te pakken of de hele familie gilt in koor: “niet met je vinger in het oortje....”
Het lijstjesmeisje maakt overal lijstjes van. Deze vind zelfs ik een beetje vreemd en dat wil wat zeggen, aangezien je zou denken dat ik toch redelijk gewend moet zijn aan mijn eigen vreemde ik in de afgelopen 34 jaar.
Het “hoe-ik-al-opmerkelijk-vast-heb-gezeten” lijstje:
> Twee maal bij juwelier en een maal bij EHBO ring moeten laten doorknippen. Les: een ringvingerring knelt om middelvinger of wijsvinger. Staat nu onomstotelijk vast.
> Ringvinger in oortje koffiekopje. Men wringt de ringvinger door een daarvoor net te klein koffiekopjesoortje. Door warmte mok zet vinger uit. Vinger gaat niet meer terug. Thuis niet echt een probleem, ervaring leert dat zeepsop vaak de sleutel tot bevrijdingsoplossing is. Echter ook ooit hand met kopje en al in jasje geschoven, omdat ik aan het einde van een sollicitatiegesprek nog steeds de vinger niet uit het oortje had kunnen bevrijden. Eenmaal bij auto moest ik kopje tegen lantaarnpaal kapot slaan. Het stuurt namelijk nog al onhandig met een koffiekopje aan je hand vast.
> Met arm zo hard leunen op verwarming dat arm tussen verwarming en muur in schiet. Einde pauze begin college blijkt dat zelfs met hulp arm met geen mogelijkheid meer tussen muur en verwarming uit wil komen. Ook niet met door medestudenten gehaald zeep en water. Ik kan u vertellen dat de conciërges niet blij waren dat ze met vier man verwarming van muur moesten halen nadat ze die van waterleiding hadden afgesloten. En bekeken worden als in de dierentuin gedurende twee uur en vervolgens door het leven te gaan als “het meisje wiens arm tussen muur en verwarming klem zat” is nooit grappig als je zelf dat meisje bent.
> Vastzitten in je bureaustoel valt eigenlijk onder het kopje het “blunder-op-de-werkvloer” lijstje, maar vooruit. Je draait je been helemaal om de lange stang van bureaustoel heen. Die stang die uiteindelijk uitloopt in een aantal pootjes met wieltjes eronder. Goed, vervolgens beweeg je per ongeluk tegen de hendel aan waarmee je de zitten naar boven en beneden kunt verplaatsen in hoogte. Stoel gaat met noodgang naar beneden. Zeer pijnlijk, aangezien je dan met zitting en al been dat om stang heen zit gekronkeld klemzet tussen zitting en de vloer en de wieltjes. Zomaar eruit komen blijkt vervolgens onmogelijk, waardoor twee collega’s mij op de grond moesten leggen om mij uit de stoel te peuteren. Best grappig, voor de anderen, als er dan iemand binnen komt die vraagt “wat zijn jullie aan het doen?”, “Oh, ze zit vast in haar bureaustoel en we proberen haar eruit te halen”. De collega die vast in haar bureaustoel zat, weet je hoe snel zo’n verhaal de ronde doet? Heel snel kan ik u vertellen.
> Onder dezelfde categorie vastzitten op het werk valt vastzitten tussen twee planken in, in een kast, met je hoofd, terwijl je geknield voor die kast zit. Zware ijzeren plank omhoog duwen, hoofd in kast om achteraan te kunnen zoeken. Arm die plank moeilijk verwrongen achter hoofd naar boven houdt verliest grip. Plank valt.....hoofd vast tussen twee planken. Net jammer dat voordat ik arm weer had kunnen manoeuvreren om plank weer omhoog te duwen en hoofd te bevrijden, collega binnen kwam.
Ik zeg maar zo: beter goed vast gezeten dan niet vastgezeten. Van half werk houd ik niet!
